Ze kunnen niet anders dan rustig blijven bij een dodelijk verkeersongeluk, politieagenten. Dat wordt van ze verwacht en het helpt ze er ook zelf doorheen. Maar gemakkelijk is het niet. “Het hoort bij ons werk, zoals een chirurg ook sterfgevallen meemaakt tijdens een operatie”, zegt politieagent Michael bij Omroep Brabant. “Maar ik kan er een dag later nog steeds mee zitten.” In het nieuws van alledag zijn het vaak gewoon cijfers. Vorig jaar zijn in Nederland 582 mensen om het leven gekomen door een verkeersongeval, meldt het Centraal Bureau voor de Statistiek vandaag. Maar achter die cijfers zit een heel verhaal. Voor de nabestaanden in de eerste plaats natuurlijk, maar ook voor de politie. “Wij worden door de meldkamer opgeroepen als een ongeluk ernstig blijkt te zijn. Dan kan je denken aan een grote ravage die achterblijft, maar ook aan zware ongelukken die soms dodelijk aflopen”, vertelt Michael, die zijn achternaam liever niet noemt. De agent zit bij het team Verkeer van de politieregio Zeeland-West Brabant. Daar werken vijftig mensen. “Ondanks het grote team kan een agent wel een slechte week hebben waarbij je aanwezig bent bij meerdere dodelijke ongelukken. Dat is heftig. Het doet zeker wat met je, want politieagenten blijven mensen”, stelt Michael. Toch is er op de plek van zo’n ongeluk geen ruimte voor veel emotie. Er moet een knop om. “Ik probeer dan zo zakelijk mogelijk te blijven en het niet te persoonlijk te maken. Dat is ook in het belang van het onderzoek. Dat onderzoek moet zo grondig mogelijk, zodat nabestaanden niet met vragen achterblijven”, zegt hij. “Nabestaanden zoeken soms al snel het plaats delict op. Dan moeten we hen wegsturen om alle sporen intact te houden.” Zakelijk en rustig dus, dat is het devies. Maar ‘s avonds thuis, of nog later merken veel agenten dat ook zij hun emoties moeten verwerken. Wat dan helpt is praten. “Wij praten als collega’s onder elkaar over de dingen die we zien. Of we zoeken een leidinggevende op om erover te praten. Als je echt langer met iets blijft zitten, kun je als agent ook terecht bij het team collegiale ondersteuning.” Als dat niet of onvoldoende helpt, is er altijd de mogelijkheid om naar het maatschappelijk werk te stappen. Maar de onderlinge steun die de agenten aan elkaar hebben, doet volgens Michael vaak al goed. “Iedereen verwerkt dingen op een andere manier. Als je er even niet lekker in zit door een heftig ongeluk, willen collega’s altijd iets van je overnemen. Dat helpt en zo kun je alles een plekje geven.”