Het Nederlandse songfestivalduo Mia Nicolai en Dion Cooper is vanaf vandaag in Liverpool voor repetities van het Eurovisie Songfestival. Na twee optredens waarin ze vals zongen en bakken met kritiek kregen, gaven zij vrijdag met een aangepaste versie van Burning Daylight een veel beter laatste optreden in Nederland. Maar ook tijdens de voorbereiding in Liverpool zullen ze nog met veel druk te maken krijgen, stellen oud-deelnemers. “Het songfestival werd in de jaren dat ik meedeed steeds groter”, vertelt Lisa Boray. Zij stond drie keer als achtergrondzangeres op het podium van het Eurovisie Songfestival (1978, 1982 en 1988). “Met Bill van Dijk in 1982 merkte je al dat er meer druk begon te komen”, zegt ze. Zo zag zij dat er meer internationale belangstelling kwam, dat de beveiliging strenger werd en dat de verwachtingen hoger werden. “Ook al waren er in die tijd geen sociale media, als het niet goed ging, dan was de kritiek niet mals.” “Ik weet als geen ander hoeveel er op je afkomt”, zei ook oud-winnaar Duncan Laurence, een van de componisten van het liedje van dit jaar, bij Khalid & Sophie. “Ook al ben je nog zo ervaren, het is geen makkie. Het is een heel zwaar mentaal proces.” En als de eerste twee optredens dan ook nog misgaan, zoals bij Nicolai en Cooper, ontstaat er druk, stelde ook Cooper zelf. Hij besloot geen nieuws meer te kijken. “Maar ik kreeg na het optreden zo veel lieve berichtjes binnen, dat ik wist: dit is niet goed.” Nicolai volgde het nieuws nog wel en vertelde dat ze na alle berichten dat zij en Cooper nooit zuiver zouden kunnen zingen “disconnectie met zichzelf voelde. Ik ben even per ongeluk gaan geloven wat er werd gezegd en dat zat mij wel dwars.” En die druk kan leiden tot onzekerheid die ook op je stem kan slaan, zegt Boray. Zij stond ook op het podium als achtergrondzangeres in 1988, toen Gerard Joling Shangri-la zong. De zanger had het lied eigenlijk met een hoge uithaal moeten eindigen, maar koos ervoor om dat niet te doen en lager te zingen. Boray: “De week van het songfestival is een ongelofelijk drukke week. Je moet continu praten met iedereen die daar is en aanwezig zijn. Het is echt slopend voor de artiest. Gerard maakte zich zorgen of hij die hoge noot zou halen en koos daarom uiteindelijk voor die lagere noot.” Die keuze kan ook Jody Pijper goed begrijpen. Zij stond vijf keer op het podium van het Songfestival: vier keer als achtergrondzangeres voor Nederland (1982, 1990, 1994 en 1996) en een keer als onderdeel van de hoofdact voor België in 2002. Ze benadrukt zelf nooit vals te hebben gezongen, maar noemt het funest als artiesten in hun hoofd met bepaalde noten of uithalen bezig zijn. “Dan denk je de hele tijd tijdens het zingen: iedereen gaat wachten op die hoge noot. Dan vertel je het verhaal van het liedje niet meer.” Ook bij het liedje van Nicolai en Cooper is nu meer zekerheid ingebouwd. Zij vertelden dat het zingen van de ‘oude’ versie soms meer voelde als vechten dan zingen. Maar aanpassing of niet, de druk blijft, denkt Boray: “Het is voor hen vooral belangrijk om in hun liedje te blijven. In hun zang. Je moet eigenlijk leven als een monnik.” Maar zij erkent ook dat het lastig is met alle interviews die de artiesten moeten geven. “Die moeten ze vooral echt doen als een twee-eenheid. En ze moeten van elkaar en de mensen om hen heen het gevoel krijgen: I have your back.” Het tweetal repeteert in Liverpool nog meerdere malen voordat op 9 mei de eerste halve finale is, maar zowel Pijper als Boray benadrukt dat Cooper en Nicolai zich ook weer niet te veel moeten voorbereiden. Pijper: “Dan kan er een soort automatisme ontstaan. En dat is niet goed. Zingen is een beetje zoals de minstreel vroeger: je vertelt een verhaal.” En als zij zenuwen voelen? Boray: “Adrenaline kan ook positief werken, als een brandstof, zoals je ook bij topsporters ziet. Bijna als een dier dat uit een kooi mag. Dat kan ook in Liverpool gebeuren.” Dion en Mia vertrokken zondag in alle vroegte naar Liverpool: