Zondag wordt de Nederlandse priester, journalist en hoogleraar Titus Brandsma heilig verklaard. Brandsma, die zich tijdens de Tweede Wereldoorlog uitsprak tegen de nazi’s en die in 1942 in Dachau werd vermoord, is om die reden in 1985 als martelaar zaligverklaard. Om heilig te worden is echter een door het Vaticaan erkend wonder nodig. Dat wonder is vorig jaar vastgesteld en houdt verband met de genezing van de Amerikaanse priester en pater Michael Driscoll. Die kreeg in 2004 huidkanker met uitzaaiingen. Als hij al zou genezen, zo was de verwachting, zou de ziekte waarschijnlijk binnen een paar jaar terugkomen. Dat is tot op de dag van vandaag niet gebeurd en daarin ziet het Vaticaan de hand van Titus Brandsma. De nu 80-jarige Michael Driscoll hoorde voor het eerst over Titus Brandsma op de middelbare school, vertelt hij telefonisch vanuit Florida. “Daar kreeg ik les van een Nederlandse pater die Brandsma nog gekend had. Hij vertelde ons dat Brandsma durfde op te staan tegen de nazi’s. Toen ik later zelf priester en pater werd, heb ik me verder in hem verdiept.” Voor Driscoll was het daarom logisch dat hij, toen hij in 2004 ziek werd, de hulp inriep van Brandsma: “Op zijn voorspraak heb ik gebeden voor mijn genezing. Met dank aan een oproepje in het bisdomblad deed een grote groep mensen met mij mee. Ook zij baden op voorspraak van Titus Brandsma.” Kort voor de start van zijn behandeling ontving Driscoll van een medebroeder bovendien een reliek dat aan Titus Brandsma wordt toegeschreven: een klein stukje stof dat afkomstig zou zijn van zijn habijt. “Ik wist dat die relieken bestonden en vertelde op een conferentie aan een medepater hoe graag ik daar een stukje van zou willen hebben”, zegt Driscoll. “En geloof het of niet, mijn gesprekspartner had zo’n stukje stof bij zich en heeft het meteen aan mij gegeven. Met de stof heb ik over mijn hoofd en nek gewreven. Toch is het niet een reliek dat je geneest, dat is je geloof. De behandeling is aangeslagen omdat ik en al die mensen die voor mij gebeden hebben, rotsvast geloofden dat dat kon.” Driscoll is er morgen bij als Brandsma in Rome heilig wordt verklaard: “Dat wordt een bijzondere dag. Er gaan zo’n zeventig mensen met me mee: familie natuurlijk, maar ook een van de artsen die me behandelden toen ik ziek was. Een heiligverklaring duurt jaren en tegen de tijd dat het zover is zijn de betrokkenen vaak al lang overleden. Ik heb de eer om bij de heiligverklaring van ‘mijn’ Titus te zijn en kan niet wachten tot het zover is.” “Voor veel rooms-katholieken zijn heiligen belangrijk. Je kunt ze aanroepen als je iets kwijt bent, zoals in het geval van Antonius van Padua, of als je een examen moet halen of wilt genezen van ziekte. Heiligen zijn gewone mensen die een vroom en voorbeeldig leven hebben geleid. Als ze door de Kerk heilig zijn verklaard, bevinden ze zich dicht bij God en kunnen een goed woordje bij Hem doen. Gelovige katholieken bidden op hun voorspraak en hopen dat door die tussenkomst hun gebed wordt verhoord. De eerste stap op weg naar heiligheid is zaligverklaring. Om zalig te worden is er een wonder nodig. Meestal is dat een wonderbaarlijke genezing, waarbij er diepgravend medisch onderzoek plaatsvindt om uit te zoeken of de genezing echt onverklaarbaar is. De Kerk gaat daarbij niet over één nacht ijs. Wanneer iemand zijn leven heeft gegeven voor zijn geloof en daarmee een martelaar is geworden, is er voor zaligverklaring geen wonder nodig. Dat was zo bij Titus Brandsma, die in 1985 zalig werd vanwege zijn verzet tegen het nazisme. Wie zalig is wordt niet automatisch ook heilig. Daarvoor is weer een wonder nodig en opnieuw uitvoerig onderzoek. Bij Titus Brandsma heeft dat even geduurd, maar nu is het er: de genezing van de Amerikaanse pater Michael Driscoll.”