Oranje staat komende nacht in de achtste finale tegenover Zuid-Afrika. Na de groepsfasewedstrijden in Nieuw-Zeeland speelt het team nu in de Australische havenstad Sydney. Voor de Nederlands-Australische Trixie van Lieshout-Tagg (75) is het een bijzonder moment. “Toen ik jong was, droomden we ervan op een WK te spelen. Ik had nooit gedacht dat er ooit een WK voor vrouwen zou zijn. Het is fantastisch dat Nieuw-Zeeland en Australië samen zo’n mooi evenement organiseren”, zegt ze. Tagg heeft een grote bijdrage geleverd aan het Australische voetbal voor vrouwen. In 1967 reageerde de 19-jarige Tagg op een advertentie in de lokale krant. “Ze zochten vrouwen voor een voetbalteam. Ik had al jaren geen bal aangeraakt, maar na een keer uitproberen mocht ik toch lid worden.” Samen met haar teamgenoten speelde Tagg voor de lokale club Sydney Prague en later St. George in Sydney. In 1975 werd ze geselecteerd voor het eerste internationale toernooi voor vrouwen waar Australië aan mee deed. Ze gingen naar Hongkong voor het eerste Aziatisch kampioenschap voetbal voor vrouwen. “We moesten tweedehandsshirtjes dragen van het Australische mannenteam”, herinnert Tagg zich. Toch wordt het team niet officieel erkend als de eerste ‘Matilda’s’, zoals het Australische nationale team nu bekendstaat. “Heel lang was ons verhaal vergeten, niemand wist ervan”, zegt Tagg. Daar is pas in de afgelopen jaren verandering in gekomen. “Ik ben heel trots op hoe ver we zijn gekomen. “Wij droomden ervan om mee te doen aan een WK, nu is het WK hier in Australië.” Tagg schreef opnieuw geschiedenis toen ze in 1981 de eerste vrouwelijke coach werd van de Matilda’s. Trots laat ze haar geel en groene trainingsjasje zien met een badge erop waarop ‘coach’ staat, dat ze nog altijd past. Ze leidde het team naar Nieuw-Zeeland voor vier wedstrijden, die ze allemaal wonnen. “We hebben de Kiwi’s een lesje geleerd”, zegt ze lachend. “Ik was zwanger toen we die reis maakten, maar dat heb ik geheimgehouden. Anders hadden ze me niet laten gaan als coach.” Haar Nederlandse wortels is ze nooit kwijtgeraakt, al woont ze al bijna haar hele leven in Australië. Toen Tagg dertien jaar oud was, verhuisde ze met haar ouders naar Sydney. Ze heeft warme herinneringen aan haar jeugd in Amsterdam-West, voetballen op straat met jongens uit de buurt. “We waren thuis met zes kinderen. We woonden op de Admiraal de Ruijterweg, drie hoog. Ik wilde de hele dag voetballen, dan hoefde ik niet thuis te zitten.” Als ze Nederland mist, gaat ze graag naar ‘t Winkeltje, een Nederlandse supermarkt en bruine kroeg. Het is een Zaans houten huis in karakteristiek groen op een afgelegen industrieterrein, op zo’n drie kwartier rijden van de stad. Sinds 1985 verkopen eigenaren Jan en Anita Altena hier alles wat met Nederland te maken heeft, zoals drop, bitterballen, hagelslag, Delfts blauw en oranjeversiering. “Hier komen mensen koffiedrinken, kletsen, gewoon Hollandse gezelligheid”, zegt Anita Altena. Achterin de winkel is een donker café waar koffie en broodjes worden verkocht. Er liggen zware tapijten op de tafels, de muren hangen vol met Hollandse landschappen. “Ik kan hier uren zitten kijken”, zucht Tagg. Ze geniet hoorbaar van een broodje kroket. “Dit is hemels. Een lekker bakkie koffie en een kroket”, zegt ze. Oranje moedigt ze aan vanuit huis. “Mijn zoon heeft een beamer klaargezet zodat ik de wedstrijd op 3,5 bij 2 meter kan zien”, zegt ze. Ze denkt dat Nederland een goede kans maakt om het WK te winnen. “Als ze de finale halen, hoop ik dat ik een kaartje kan bemachtigen voor de wedstrijd in het stadion. Ze spelen heel goed, ik duim voor ze.”