Oud-voorzitter van de Chronisch zieken en Gehandicapten-Raad Jan Troost (65) heeft gisteren een bezoek gebracht aan de Tweede Kamer. Daarmee sloot hij meer dan vijftig jaar strijd voor gelijke rechten voor mensen met een beperking af. Troost maakte van de gelegenheid gebruik om erop te wijzen dat de toegankelijkheid van openbare gebouwen en het openbaar vervoer nog altijd niet goed geregeld is. “Politici moeten nog steeds wat bijleren”, aldus Troost bij Omroep Gelderland. Bekijk hier hoe Troost de Tweede Kamer bezocht: Het was de laatste keer dat Troost in de openbaarheid trad. “Volgende week dinsdag ga ik hemelen”, zei hij bij een afscheidsknuffel met GroenLinks-Kamerlid Jesse Klaver. Troost lijdt aan een agressieve vorm van slokdarmkanker. Jan Troost, zelf al zijn hele leven in een rolstoel als gevolg van de aandoening osteogenesis imperfecta (brozebottenziekte), is geen onbekende voor politici en beleidsmakers. Al in 1972 – hij zat toen nog in een internaat in Nijmegen – organiseerde hij zijn eerste demonstratie. Hij eiste samen met een groep andere rolstoelers toegang tot een gebouw vol trappen. “Dat was een ommekeer in mijn leven. Ik wilde gewoon mee kunnen doen. Maar daarvoor moest er nog heel veel veranderen op straat, in het wonen, werken”, aldus Troost later. “Ik dacht dat ik in vijf jaar de samenleving wel zou kunnen veranderen.” Er ís veel veranderd, al is vijf jaar niet genoeg gebleken. “We zijn echt zichtbaarder geworden”, vindt Troost. “Niet meer weggestopt in de bossen. Er zijn veel meer voorzieningen en aanpassingen. Maar voor écht meedoen is er meer nodig. Als je als jongere niet naar een opleiding kan omdat het gebouw ontoegankelijk is, vind je ook geen werk.” Nadat Troost landelijk aandacht had gekregen met zijn actie om ook rolstoelers mee te laten doen aan de Nijmeegse Vierdaagse, werd hij voorzitter van de Chronisch zieken en Gehandicapten-Raad (1996-2005). “Ik werkte zeven dagen in de week en ontmoette invloedrijke mensen als Nelson Mandela, Hans Wiegel en Erica Terpstra. Ik reisde naar Rusland, Japan en Amerika. Met maar één doel: gelijke rechten voor iedereen, dus ook voor mensen met een beperking.” Sinds 2016 geldt het VN-verdrag Handicap in Nederland. Dat betekent dat Nederland alles moet doen om de ongeveer twee miljoen Nederlanders met een beperking gelijke toegang te bieden tot de maatschappij. De ondertekening van het verdrag werd gevolgd door een aantal wetten. Maar dat betekent nog niet dat het nu overal goed geregeld is. Troost: “In Nederland gaat alles langzaam. Heel langzaam. Er moet nog zó veel gebeuren.” “Jan heeft me echt de ogen geopend”, zei SP-Kamerlid Renske Leijten. “Toen hij wist dat ik woordvoerder zorg was, zei hij meteen dat we mijn stad (Haarlem, red.) in een rolstoel gingen bezoeken. Nou, ik wist niet wat ik meemaakte. Waar je allemaal níét naar binnen kan.” Bij Kamervoorzitter Vera Bergkamp sprongen de tranen in de ogen. “Het idee dat dit nu echt de laatste keer is dat ik hem spreek…”, reageerde ze. Kamerlid Lisa Westerveld van GroenLinks: “Wij gaan zorgen dat zijn strijd wordt voortgezet.” Op zaterdag 22 april organiseerde Troost alvast zijn eigen uitvaart en zat daar zelf glunderend bij. “Jan is niet alleen een activist, maar ook een diplomaat. En dat zijn de gevaarlijkste, die krijgen dingen voor elkaar”, zei de Nijmeegse burgemeester Hubert Bruls toen. “Jan wist jaren geleden al de basis te leggen voor de norm die we nu hebben: dat mensen met een handicap overal aan mee kunnen doen.”