Naast de professionals zijn er morgen 17.000 mensen die de marathon van Rotterdam lopen. Elk met een eigen verhaal. Maar dat van Michaël Niewold is toch wel bijzonder. Hij loopt de marathon ter nagedachtenis aan zijn broertje Tallander die omkwam bij de ramp met de MH17. Voor Michaëls gevoel loopt zijn broertje morgen met hem mee: “Ik denk dat hij er wel bij is. Dat ik dan ergens voel: nu is hij echt bijzonder trots op mij”, zegt Niewold (38) bij Rijnmond. “Samen finishen, daar kijk ik echt enorm naar uit.” Michaëls broer Tallander was 22 en net benoemd tot soldaat der eerste klasse toen hij in op 17 juli 2014 in het vliegtuig stapte. Op weg naar Bali, om vakantie te vieren bij een derde broer. “Daar had hij ontzettend veel zin in”, weet Niewold. “Toen kwam dat nieuws. Ik ben naar mijn ouders gereden, het was een huis van rouw.” Bewust of onbewust, Niewold is nog dagelijks bezig met de ramp. “Er is heel duidelijk een leven voor en na 17 juli. Mijn vader en moeder zijn nooit meer de oude geworden.” Zelf herinnert hij zich Tallander als lieve broer. “Hij had veel interesse in wat zijn oudere broers en zussen deden. Hij was de vijfde in een gezin met zes kinderen, keek denk ik enorm tegen ons op”, aldus Niewold. “Hij was ook heel sportief, kon een kilometer in drie minuutjes lopen. Hij liep op een gegeven moment met een zuurstofmasker dat hij een beetje dichtdraaide, om de uitdaging voor zichzelf nog groter te maken en zijn longcapaciteit te verbeteren.” Michaël Niewold zelf is de eerste om toe te geven dat hij altijd een stuk minder sportief was. “Als je op je dertigste een trap oploopt en daarvan moet hijgen is dat geen goed teken. ‘Ga wat meer sporten, dan zit je beter in je vel’, zei Tallander me. En dat is precies wat ik nu aan de mensen uitleg. Omdat het klopt”, aldus Niewold. “Als je na een vervelende werkdag een halfuurtje gaat hardlopen ben je alles kwijt. Zo makkelijk. Door hem ging het lampje bij me branden.” De inspiratie van zijn broertje bracht Niewold verder. Waar hij ooit begon met boksen om zijn frustratie kwijt te kunnen, loopt hij morgen zijn eerste marathon. 42 kilometer en 195 meter. Hij kijkt ernaar uit, maar ziet er ook tegenop. “Ik had een andere voorbereiding voor ogen, zonder blessures. Daarom moest ik mijn ambitie bijstellen. Het zou kunnen dat het me niet lukt. Dat is in mijn hoofd geen optie, maar het is beter daar rekening mee te houden. Dat vind ik wel ingewikkeld. Ik wil graag een monument voor mijn broer neerzetten.” Want die broer draagt Michaël altijd met zich mee. “Als ik er tijdens het sporten even doorheen zit, merk ik dat het me er doorheen sleept als ik aan hem denk. Hij was militair en bizar sportief. Dan denk ik even aan hem: hij zou nu ook niet opgeven.”